Μέρος Δεύτερον: Ο Βαβύλης και οι Βέβηλοι.*

Η παρακάτω δήλωση θα μπορούσε να είναι μία ακόμα συνήθης παλαιοκομματική μπαρούφα στριμωγμένης κοινοβουλευτικής καραβάνας, στην προσπάθεια της να εξηγήσει τα ανεξήγητα:

«Αυτές τις ημέρες διαβουλεύομαι με τους (συναδέλφους μου) για να εξασφαλίσω την απαραίτητη συναίνεση, η οποία πρέπει να υπάρχει στο σώμα (…) για να ληφθούν, ει δυνατόν, ομόφωνα τα μέτρα εκείνα τα οποία αποβλέπουν πραγματικά στην αποκάθαρση του τοπίου»

Το κακό είναι ότι ήταν λόγια του πνευματικού ηγέτη του Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας στα τηλεοπτικά μικρόφωνα που τον περίμεναν σήμερα έξω από το Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο. Ο Χριστόδουλος έκανε την πρώτη του εμφάνιση μετά την αποκάλυψη νούμερο τάδε, που τον συνέδεε με χοντρό, περιπτεροειδή υποστράτηγο που έκανε εκβιασμούς στήνοντας (κρατικούς) διαγωνισμούς με τη βοήθεια του Λήσταρχου Βαβύλη του Άθω.

Και τι εμφάνιση ήταν αυτή: Το «έλα στο θείο» λαμπερό χαμόγελο είχε συρρικνωθεί σε ένα μουδιασμένο στόμα στη σκιά ενός καταρρακωμένου προσώπου. Η πιέσεις των τελευταίων εβδομάδων (σκέψου μόνον πόσες φορές στο άκουσμα εξελίξεων θα πρέπει να εξεδίωξε την σκέψη ΄γαμώτο΄ από το μυαλό του) αλλά και οι γυρισμένες πλάτες, άφησαν δυο βαθιές χαρακιές στα μέχρι πρόσφατα σφύζοντα μάγουλά του προσδίδοντας στην τηλεοπτική εικόνα του, για πρώτη φορά, κάτι το ασκητικό ...

Σε κάθε περίπτωση, η "συναίνεση για μέτρα αποκάθαρσης" θα όφειλε να είναι αυτόματη και εν λευκώ προς αυτό τον σκοπό, όχι αντικείμενο για διαβούλια και πολιτικούς συμβιβασμούς - ιδιαίτερα μεταξύ πνευματικών γερόντων. Ή όχι;

Κατά τα άλλα, και για όσο οι Ιεράρχες καταφεύγουν σε χρεωκοπημένα πολιτικά κλισέ, η οποιαδήποτε κάθαρση, αυτοκάθαρση ή αποκάθαρση μοιάζει ακόμα πολύ μακρυνή.

* «Super» από το δελτίο του Αlpha, που αποδεικνύει πως κάτι που ο Νίκος Χατζηνικολάου (αν δεν κάνω λάθος) διατηρεί, είναι η ικανότητα του να βγάζει καλούς τίτλους.

* * *

«Τι τα θέλουν τόσα λεφτά οι παπάδες», λένε ακόμα και οι πιο θρήσκοι, «αφού τελικά αυτά είναι που τους ΄παρασύρουν΄» (ΟΚ, και η τέτοια του τσολιά - ενίοτε - αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Δεν θα υπήρχαν λαμογιές ρασοφόρων αν η μόνη αμοιβή του ιερωμένου ήταν τροφή και στέγη, ανεξαρτήτως βαθμίδας. Εξ΄ άλλου κανείς αληθινά πνευματικός άνθρωπος του οποίου η κλίση είναι τόσο έντονη ώστε να θέλει να αφιερώσει την ζωή του στον Θεό δεν χρειάζεται περισσότερα. Για όσους ρέπουν στον παραγοντισμό υπάρχουν άλλα πεδία δόξης για να διακριθoύν – και η Ελλάδα έχει μπόλικα.

Όσο για τον απλό κόσμο (που αγαπάει τον παπά του γιατί είναι καλός, που κάνει τον σταυρό του στις δυσκολίες και δακρύζει), έχει ανάγκη μόνο από εκείνους που έχουν τα πνευματικά guts να γίνουν πραγματικοί ταγοί ψυχών σε δύσκολους καιρούς – κι όχι από αυτούς που φιλοδοξούν να λύσουν το οικονομικό ή άλλο πρόβλημα της υποκριτικής ζωής τους. Οι τελευταίοι είναι επικίνδυνοι. Και πραγματική ευθύνη έχουν και εκείνοι που τους κουκουλώνουν, αφήνοντάς τους να βανδαλίζουν επί θεσμών που κατακτήθηκαν ως όνειρα εκατομμυρίων βασανισμένων ψυχών, όπως η δικαιοσύνη.