Ένα κομμάτι τηλεοπτικής ιστορίας,

εδώ...

Τα λόγια είναι περιττά

Οι λόγοι για τους οποίους αξίζει να ψηφίσετε τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη (από το newsletter του ιδίου 24/2/05)

"...Την 19η Φεβρουαρίου 1997, ενώ ο Κώστας Καραμανλής αποδεχόταν την πρόταση των 30 βουλευτών της Ν.Δ, που διατυπώθηκε από το σπίτι του Γιάννη Βαρβιτσιώτη, να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος, στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, στην Νέα Υόρκη, ο γιός του Βαρβιτσιώτη, Μιλτιάδης, μιλούσε σε μεγάλη συγκέντρωση ομογενών και ανακοίνωνε τις εξελίξεις στην Αθήνα. Μόλις ακούστηκε το όνομα «Κώστας Καραμανλής» έγινε πανζουρλισμός από τον ενθουσιασμό, τα χειροκροτήματα και τα ρυθμικά συνθήματα των ομογενών μας, που γνώριζαν το νέο υποψήφιο από τα ταξίδια που έκανε στην Αμερική, στο πλαίσιο ομιλιών του εκεί, αλλά και από την παραμονή του στη Βοστόνη, όπου σπούδαζε στην περίφημη πανεπιστημιακή Σχολή Πολιτικών Επιστημών και Διπλωματίας «Φλέτσερ» στις αρχές με μέσα της δεκαετίας του 1980.

Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης σπούδασε στο Χάρβαρντ λίγα χρόνια μετά τον Κώστα Καραμανλή, αλλά λόγω της συμμετοχής του στο Hellenic Resourse Institute (Ινστιτούτο Ελληνικού Δυναμικού) είχε τη δυνατότητα να καλεί πολιτικές προσωπικότητες από την Ελλάδα, για επαφές με κορυφαίους Αμερικανούς καθηγητές, ακαδημαϊκούς και διανοούμενους. Και μία από τις προσωπικότητες αυτές ήταν ο Κώστας Καραμανλής.

Η συνεργασία Κ. Καραμανλή - Μιλτ. Βαρβιτσιώτη ενίσχυσε περαιτέρω τις μεταξύ τους σχέσεις.

Θα περίμενε ο απλός πολίτης αυτής της χώρας, ότι δύο νέοι που προέρχονται από πολιτικές οικογένειες και μάλιστα ιδεολογικά ομόφρονες, να γνωρίζονταν και να συναντώνταν στα σαλόνια τους κατά τις κοινωνικές εκδηλώσεις, που είναι επόμενο να οργάνωναν.

Αυτό τουλάχιστον συνέβαινε πριν από μερικές δεκαετίες, πριν από τον πόλεμο και λίγο μετά απ΄αυτόν.

Η Δημοκρατία όμως που καλλιεργήθηκε και ευδοκίμησε στην πατρίδα μας, μετά το 1974, μετέβαλε άρδην τέτοιες συνήθειες.

Έτσι, η γνωριμία Κώστα Καραμανλή και Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη δεν οφείλεται στο ότι οι γονείς τους, τους πήραν από το χέρι όταν ήταν νέοι, και τους είπαν γνωριστείτε και κάντε παρέα μεταξύ σας.

Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν μόνοι τους, αρχικά μέσα από τις δραστηριότητες της ΟΝΝΕΔ και της ΚΙΠΑΕΑ (Κίνηση για τον Πολυμερή Αφοπλισμό, την Ελευθερία και την Ασφάλεια), την περίοδο 1985-86. Στη συνέχεια η γνωριμία και φιλία τους σφυρηλατήθηκε στο μεγάλο δικηγορικό γραφείο των Αθηνών, του Τρύφωνα Κουταλίδη, όπου ο Κ. Καραμανλής εργαζόταν ως δικηγόρος και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης έκανε την άσκηση του.

Λίγο πριν από τις εκλογές του 1996, οι δύο νέοι άρχισαν να αναλύουν την εποχή που έφυγε, διότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν πια Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν φανερό ότι διερχόταν τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, μετά την έξοδο του από το Ωνάσειο. Αντικείμενο του προβληματισμού και των συζητήσεων των δύο νέων ήταν τότε η ηγεσία της παράταξης και η ιστορική ευθύνη που υπήρχε για την αποκατάσταση της έννοιας και της ιστορίας της Δεξιάς, η οποία ενώ είχε προσφέρει σημαντικό έργο στην Ελλάδα, είχε φορτωθεί με βαριές αρνητικές κρίσεις. Ανάλογες ιδεολογικής και φιλοσοφικής εμβέλειας συζητήσεις έκανε ο Κ. Καραμανλής, στην αμέσως προηγούμενη περίοδο, με τον ακραιφνή δεξιό καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Χρήστο Γούδη, τον οποίο προσπαθούσε να πείσει ότι και η ελληνική αριστερά είχε αδικηθεί, σε ένα βαθμό, από την ιστορία και οι οπαδοί της είχαν υποφέρει-θύματα οι περισσότεροι από αυτούς, αναχρονιστικών αντιλήψεων και ιδεολογικοπολιτικών αγκυλώσεων, συνεπεία του ψυχροπολεμικού κλίματος της εποχής. Η κατάρρευση του σοσιαλιστικού κόσμου το 1990-1991 εσήμαινε και το τέλος του ψυχρού πολέμου και την απελευθέρωση των λαών και των δύο κόσμων από τις αγκυλώσεις που τους ταλαιπωρούσαν.

Έτσι κατέρρευσαν και τα κινήματα ειρήνης. Η ΚΙΠΑΕΑ που πρόσκειτο στη ΝΔ και η ΚΕΑΔΕΑ του ΠΑΣΟΚ. Ενώ κατέρρευσαν και τα τείχη μεταξύ της ελληνικής δεξιάς και αριστεράς.

Οι αλλαγές αυτές επέτρεπαν στον Κώστα Καραμανλή να δει διαφορετικά τον κόσμο και την ανάπτυξη της πολιτικής στην Ελλάδα.

Στην περίοδο αυτή έχει τις ρίζες της η θεωρία του μεσαίου χώρου, επιτυχή εξέλιξη της οποίας αποτελεί, κατά τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, η ιδεολογία του κοινωνικού κέντρου που αναπτύχθηκε το καλοκαίρι του 2004 από τον πρωθυπουργό πλέον Κώστα Καραμανλή.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΥΣ



Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης δεν εντάχθηκε στην ΟΝΝΕΔ μετά από σύσταση του πατέρα του, αλλά με δική του πρωτοβουλία και αφού πέρασε το προστάδιο της ΜΑΚΙ, της Μαθητικής Κίνησης που είχε δημιουργήσει η Ν.Δ.

Στη ΜΑΚΙ μπήκε στην ηλικία των 13 ετών, όχι μόνο για λόγους ιδεολογικούς, αλλά ψυχολογικούς κυρίως. Το 1981-82, όταν το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία, ο Μιλτιάδης ήταν μαθητής της πρώτης Γυμνασίου στο Κολέγιο Αθηνών-εκπαιδευτικό ίδρυμα που εγγυάται υψηλή κατάρτιση για τους μαθητές του, αλλά διακρίνεται και για την κατά καιρούς αριστερή απόκλιση του διδακτικού προσωπικού και σημαντικής μερίδας των μαθητών του. Οι «ζυμώσεις» που γίνονται στους χώρους του ακολουθούν πολλές φορές όχι τους νόμους της πολιτικής και της ιδεολογίας, αλλά της ψυχολογίας και της «μόδας».

Όσοι αντιδρούν σ’αυτή τη μόδα γίνονται συχνά στόχος των συμμαθητών τους. Και ο Μιλτιάδης υπήρξε πολλές φορές στόχος χλεύης, ακόμα και ξυλοδαρμού από αυτοαποκαλούμενους «προοδευτικούς» συμμαθητές του.

Ήταν η εποχή της πράσινης πολιτικής λαίλαπας που σάρωνε σχολεία και πανεπιστήμια και στην οποία ο Μιλτ.Βαρβιτσιώτης αντέδρασε, αναζητώντας ένα κέντρο προστασίας, άμυνας και αντεπίθεσης. Και αυτό το βρήκε στην ΟΝΝΕΔ και τη ΜΑΚΙ.

Μαζί με τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, ένιωσαν την ανάγκη ν’αντιδράσουν στο κλίμα αυτό και άλλα παιδιά της ηλικίας του, λίγο μεγαλύτερα, λίγο μικρότερα απ’αυτόν, όπως ο Πάνος Καμμένος (βουλευτής σήμερα), η Αλεξάνδρα Πάλλη-Πετραλιά (κόρη της σημερινής υπουργού-αναπληρώτριας Πολιτισμού), η Χριστίνα Σιδέρη, ο Φραγκίσκος Αρμάος κ.ά.

Οι αγώνες όμως κερδίζονται με θυσίες και με …ξύλο. Και αυτό το γνώριζε καλά ο Μιλτιάδης, ο οποίος έφαγε της χρονιάς του από τους άνδρες του Νίκωνα Αρκουδέα σε δύο παρεμβάσεις της ΟΝΝΕΔ και της ΜΑΚΙ, στην Κατεχάκη και στο Φάληρο.

Με το ένα και με το άλλο, όμως, έγινε «ήρωας» στους ομοϊδεάτες του στο Κολέγιο, όπου μέχρι το 1984 κατάφερε να έχει δημιουργήσει ένα σκληρό νεοδημοκρατικό πυρήνα, από 150 οργανωμένους στη ΜΑΚΙ μαθητές.

Με το διαπιστευτήριο αυτό μπήκε αργότερα στο κόμμα, όπου τον περίμεναν νέοι αγώνες και όπου διακρίθηκε για τη μαχητικότητα, αλλά και για την προσφορά των θεωρητικών γνώσεως που απέκτησε στα ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια, που είχε σπουδάσει..."

Εταιρική διακυβέρνηση à la grecque

Απολαυστικό! Υπέροχο! Διαβάστε από την Καθημερινή:

«Σε σημαντικές αλλαγές στην οργανωτική της δομή προχωράει η Εθνική Τράπεζα, ανταποκρινόμενη στις απαιτήσεις εταιρικής διακυβέρνησης. Χθες, το διοικητικό συμβούλιο της τράπεζας ενέκρινε το πρόγραμμα βελτίωσης του πλαισίου εταιρικής διακυβέρνησης, το οποίο στηρίζεται σε μελέτη ανεξάρτητης εταιρείας συμβούλων, ενώ το χρονοδιάγραμμα υλοποίησής του είναι 18 μήνες.

Σύμφωνα με τον κ. Τάκη Αράπογλου, πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της τράπεζας, ‘το προφίλ της ΕΤΕ έχει αλλάξει ριζικά όσον αφορά το καθεστώς ιδιοκτησίας. Η ΕΤΕ είναι σήμερα μια τράπεζα με ευρεία μετοχική βάση και περισσότερο από 30% του μετοχικού κεφαλαίου της είναι στα χέρια ξένων θεσμικών επενδυτών. Οι σημερινές απαιτήσεις εταιρικής διακυβέρνησης, σε ελληνικό και διεθνές επίπεδο, επιβάλλουν την αναβάθμιση του ρόλου και των λειτουργιών του Διοικητικού της Συμβουλίου, ώστε να ανταποκρίνονται πλήρως στα πρότυπα των βέλτιστων πρακτικών της αγοράς’.
«…»
Η μελέτη του πλαισίου εταιρικής διακυβέρνησης, με τις σχετικές προτάσεις προς το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΤΕ, πραγματοποιήθηκε από τη διεθνώς αναγνωρισμένη εταιρεία συμβούλων επί θεμάτων εταιρικής διακυβέρνησης Nestor Advisors Ltd, που εδρεύει στο Λονδίνο, η οποία και θα εξακολουθήσει να παρέχει σχετικές συμβουλευτικές υπηρεσίες στην ΕΤΕ και κατά το στάδιο εφαρμογής του προγράμματος».

Ότι είμαστε τριτοκοσμικοί, ρε γαμώτο, το ξέρουμε. Το έχουμε αποδεχθεί. Ξέρουμε ότι είμαστε η μόνη χώρα του πρώτου κόσμου στην οποία το μισό περίπου τραπεζικό σύστημα ανήκει το 2005 στο κράτος. Ωραία, λοιπόν. Τα ξέρουμε όλ’ αυτά, τα ρουσφέτια, τους διορισμούς. Τα συνηθίσαμε κιόλας, σχεδόν δε μας κάνουν εντύπωση.

Αυτό που δεν αντέχεται, όμως, είναι ο αρχοντοχωριατισμός. Αντί να κρύβουμε την κατάντια μας, παριστάνουμε και τους πρωτευουσιάνους, τους Ευρωπαίους. Και βγάζουμε και ωραία δελτία τύπου, καμαρώνοντας το πόσο Ευρωπαίοι είμαστε.

Στο δια ταύτα: Η εταιρική διακυβέρνηση έχει να κάνει με το πως η διοίκηση μιας εταιρείας θα υπηρετεί τα συμφέροντα των μετόχων. Όλων των μετόχων. Έ όχι λοιπόν να μιλάει για εταιρική διακυβέρνηση η τράπεζα, η διοίκηση της οποίας άλλαξε, για δες ρε συ μια σύμπτωση, με τις εκλογές, κι ενώ το κράτος δεν είχε ούτε 5% της Εθνικής. Ως δια μαγείας, το διοικητικό συμβούλιο εξέλεξε και η γενική συνέλευση επικύρωσε τους εκλεκτούς της νέας κυβέρνησης.

Φαντάζομαι έτσι θα το κάνουν και στην Ευρώπη…Μόλις αλλάζει ο καγκελάριος στη Γερμανία, αλλάζει κι η διοίκηση της Deutsche Bank. Αλλά, ξέχασα, οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, οι Ολλανδοί είναι βλάκες: δεν καταλαβαίνουν ότι, αν η διοίκηση τα έχει καλά με την εκάστοτε κυβέρνηση, αυτό θα είναι προς όφελος της εταιρείας, άρα και των λοιπών μετόχων της.

Και σκεφτείτε ότι αυτά τα λένε, χωρίς να τους πιάνουν τα γέλια φαντάζομαι, και στους ξένους επενδυτές. Δεν είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση, για τους ιθαγενείς. Τους λένε ότι ξέρετε, εμείς φτιάξαμε ένα σύστημα εταιρικής διακυβέρνησης για να προστατεύσουμε τα συμφέροντά σας. Όταν στο θέμα εκλογής διοίκησης, το κύριο ζήτηματης εταιρικής διακυβέρνησης, λόγο επί της ουσίας έχει μόνο το Ελληνικό Δημόσιο, το οποίο βάσει των επισήμων στοιχείων του Χρηματιστηρίου, έχει 0% των μετοχών της τράπεζας. Σκεφτείτε όμως τι γέλια θα ρίχνουν οι ξένοι θεσμικοί επενδυτές, τα παιδιά των τριάντα ετών που συνήθως καλύπτουν την Ελλάδα, μόλις κλείνει η πόρτα πίσω από τα μεγαλόσχημα στελέχη που θα έχουν πάει εκεί για να τους ενημερώσουν για τις πρωτοβουλίες αυτές.

Εκεί όμως που πέφτουν τα τσιμέντα είναι στην παρακάτω παράγραφο από το άρθρο, που περιγράφει μια ακόμη πρωτοβουλία της διοίκησης της Εθνικής:

«-Δημιουργία Επιτροπής Ανθρώπινου Δυναμικού, με πρωταρχικό μέλημα την αναθεώρηση του συστήματος αξιών και κινήτρων της διοίκησης και του προσωπικού και με προοπτική τη μετεξέλιξή της σε Επιτροπή Αμοιβών μέσα στους προσεχείς 12 μήνες.»

Στην «αναθεώρηση του συστήματος αξιών και κινήτρων» θα συντελεί, φαντάζομαι, τα μέγιστα και η τοποθέτηση του επικεφαλής της ΔΑΚΕ, της συνδικαλιστικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας, στη θέση του Διευθυντή Προσωπικού της τράπεζας. Δε θυμάμαι μόνο αν ο κύριος αυτός έχει διδακτορικό από την Οξφόρδη ή το Cambridge σε θέματα διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, ή από το μεγάλο πανεπιστήμιο της ζωής. Το μόνο βέβαιο είναι ότι έχει τα ίδια προσόντα με τον επί ΠΑΣΟΚ προκάτοχό του.

"Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη από ανεξάρτητες αρχές ρε."

Και εγώ που νόμιζα πως όλη η ταλαιπωρία της θεσμοθέτησης και της λειτουργίας των ανεξάρτητων ρυθμιστικών αρχών γινόταν με στόχο ακριβώς την ανεξαρτητοποίηση αυτών των λειτουργιών από την κυβέρνηση...

Γράφει η Καθημερινή της Κυριακής:

"...Mε νομοθετική παρέμβαση και ειδικότερα με τροπολογία που προωθείται, αλλάζει ο τρόπος επιλογής των προέδρων και των μελών των Aνεξάρτητων Aρχών και Eπιτροπών, όπως η Eπιτροπή Aνταγωνισμού, η Eθνική Eπιτροπή Tηλεπικοινωνιών και Tαχυδρομείων (EET&T), η Pυθμιστική Aρχή Eνέργειας (PAE), η Eπιτροπή Kεφαλαιαγοράς, η Eθνική Aναλογιστική Aρχή κ.ά.

Eτσι, εφεξής, οι πρόεδροι και τα μέλη των προαναφερθεισών Aρχών, που η σύστασή τους δεν έχει προβλεφθεί από το Σύνταγμα αλλά από νόμους, θα ορίζονται από τους εποπτεύοντες υπουργούς και όχι από τη διάσκεψη των προέδρων της Bουλής με απαιτούμενη πλειοψηφία των 4/5 για την έγκριση της τοποθέτησής τους και απαραίτητη τη διακομματική συμφωνία (τουλάχιστον)...

Tην τροπολογία αυτή υπογράφουν πολλοί υπουργοί της κυβέρνησης (Oικονομίας - Oικονομικών, Aνάπτυξης, Mεταφορών - Eπικοινωνιών, Aπασχόλησης κ.ά.) ενώ έχει εκδοθεί και γνωμοδότηση της Eπιστημονικής Eπιτροπής της Bουλής με την οποία περιγράφεται ως αντισυνταγματική η ισχύουσα διαδικασία..."

Συγνώμη, αλλά η ανάπτυξη ανεξαρτήτων ρυθμιστικών αρχών και επιτροπών δεν ήταν διακομματικά εκπεφρασμένος στόχος (αλλά και υποχρέωση) της Πολιτείας προκειμένου να θέσει ένα ανεξάρτητο οχυρό στις απορρθμισμένες και ιδιωτικοποιημένες αγορες αλλά και για να προωθήσει την (ήδη καθυστερημένη) θεσμική σύγκλιση με την ΕΕ; Τι εξυπηρετεί αυτή την στροφή 180 μοιρών προς την προτεραία κατάσταση - εκτός από το ότι στην πορεία προσθέσαμε ακόμα ένα στρώμα κράτους στην σαλάτα;

Υποψιάζομαι ότι στην συνέχεια η κυβέρνηση θα ανταποκριθεί στις χρόνιες και τεράστιες ανάγκες σε πόρους και ανθρώπινο δυναμικό των (μαραζωμένων-πριν-καλά-καλά-ξεπεταχτούν) Ανεξάρτητων Ρυθμιστικών Αρχών ώστε να ανταποκριθούν στις αρμοδιότητές τους. Και έτσι τόσο ο ευρύτερος δημόσιος τομέας όσο και οι θέσεις εργασίας που περνούν από υπουργικά γραφεία θα αυξηθούν.

Αναρωτιέμαι τι να συνέβη σε εκείνη τη φιλελεύθερη υπόσχεση για λιγότερο κράτος;

ΔΕΛΤΑ, DANONE και εισοδηματική πολιτική : γαργάλα τα

Η ΔΕΛΤΑ ανακοίνωσε σήμερα τη λύση της εμπορικής συνεργασίας της με τη DANONE και την εξαγορά από τη ΔΕΛΤΑ Συμμετοχών του ποσοστού της DANONE στη ΔΕΛΤΑ Γάλακτος (30%). Η ανακοίνωση ανάμεσα στα άλλα αναφέρεται και στον "ανταγωνισμό", ως στοιχείο του τοπίου στο οποίο λειτουργεί η εταιρεία. Ας σκαλίσουμε μια μικρή σχετική λεπτομέρεια : Στην Ελλάδα το φρέσκο γάλα έχει διάρκεια ζωής 5 ημερών. Στην υπόλοιπη Ευρώπη 8 ως 12. Η εξαιρετική αυτή ευαισθησία του ελληνικού κράτους για τη φρεσκάδα των προϊόντων που καταναλώνει ο έλληνας πολίτης, έχει σαν αποτέλεσμα την απαγόρευση στην πράξη των εισαγωγών τυποποιημένου φρέσκου γάλακτος. Αυτό με τη σειρά του διαμορφώνει τιμή λιανικής του λίτρου γάλακτος περίπου στο 1,10 ευρώ, ενώ στην ανάλγητη ως προς την υγεία του καταναλωτή Ευρώπη, το ίδιο προϊόν πωλείται περίπου 0,70 ευρώ. Δυστυχώς δεν προλαβαίνω τώρα να υπολογίσω τώρα τί ακριβώς σημαίνει αυτό για την κερδοφορία της ΔΕΛΤΑ (...και της ΦΑΓΕ), καταλαβαίνω όμως ότι δεν θα είναι "σποροστράγαλα" όπως λέμε στην Κρήτη (δεν θα είναι peanuts δηλαδή, για όσους δυσκολεύονται με τα ελληνικά). Ένα άλλο εξωτικό προϊόν, το γιαούρτι, στην Ελλάδα πωλείται περίπου 1 ευρώ η συσκευασία των 200 γραμμαρίων. Η μέση τιμή στην Ευρώπη (στα μεγάλα super market) κυμαίνεται γύρω στα 50 λεπτά. Στο συγκεκριμένο προϊόν, δεν υπάρχει νομοθετικό κώλυμα στον ανταγωνισμό αντίστοιχο με αυτό του γάλακτος, η διαφορά όμως της τιμής με την Ευρώπη, καθώς δεν υπάρχει κανείς θεμελιώδης βιομηχανικός ή εμπορικός λόγος που να δικαιολογεί ουσιώδη απόκλιση, δείχνει ότι οι 2 μεγάλοι παραγωγοί κατά πάσα πιθανότητα έχουν έρθει σε συμφωνία με τις 3-4 μεγάλες αλυσίδες Super Market και κρατάνε τις τιμές σε τεχνητά ψηλά επίπεδα. Άρα ας μη μιλούν μερικοί "εθνικοί πρωταθλητές" της βιομηχανίας καταναλωτικών ειδών για ανταγωνισμό...
Πως τώρα εμένα μου ήρθε στο νου η εισοδηματική πολιτική ; Ολόκληρος καβγάς ξεκίνησε μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για το αν και κατά πόσον θα μπορούσαν οι αυξήσεις μισθών και συντάξεων του Δημοσίου να είναι μεγαλύτερες από το 3,6% που ανακοινώθηκε. Και όλων ο καημός είναι ο χαμηλοσυνταξιούχος. Ας κάνουμε μια απλή αριθμητική άσκηση : Ας υποθέσουμε ένα χαμηλοσυνταξιούχο των π.χ. 400 ευρώ / μήνα. Η σημερινή του αύξηση είναι περίπου 13 ευρώ το μήνα, πράγματι αστεία. Κι αν ήταν διπλάσια ; Πάλι αστεία θα ήταν. Κι αν ήταν τριπλάσια ; το ίδιο. Ακόμα και οι αυξήσεις που ο λαϊκός ηγέτης Κώστας Σημίτης υποσχέθηκε στην προεκλογική ΔΕΘ του 2003 ήταν στην πραγματικότητα αστείες...Για να γυρίσουμε όμως λίγο στα γαλακτοκομικά... Αν υποθέσουμε ότι ο χαμηλοσυνταξιούχος μας και η κυρά του καταναλώνουν μισό λίτρο γάλα την ημέρα και δυο γιαούρτια, δίνουν για το μηνιάτικο γάλα και γιαούρτι τους περίπου 36 ευρώ (6 για το γάλα + 30 για το γιαούρτι !) πάνω από τον ευρωπαίο «ομόλογό» τους. Με άλλα λόγια, αν η κυβέρνηση έσπαζε τις ολιγοπωλικές συνθήκες στην αγορά των γαλακτοκομικών, έτσι που να ήταν δυνατή διαμόρφωση τιμών αντίστοιχων με τις επικρατούσες στην Ευρώπη, θα αύξανε το διαθέσιμο εισόδημα του χαμηλοσυνταξιούχου του παραδείγματός μας κατά 10%. Και σημειώστε ότι αυτό είναι επίπτωση μόνο από τα γαλακτοκομικά... Το ίδιο άγος βαρύνει και τη φωνασκούσα αντιπολίτευση που κυβερνούσε μέχρι χτες. Και μάλιστα τη βαρύνει ακόμα περισσότερο καθώς είναι υπεύθυνη για τη διαμόρφωση των ισορροπιών της αγοράς στα κρίσιμα χρόνια μετά την ένταξη στην τότε ΕΟΚ. Θα πρέπει πολλοί να συνειδητοποιήσουν ότι το να μένει η τιμή του γιαουρτιού ψηλά, δεν παρέχει για πάντα ασφάλεια στους πολιτικούς από την αποδοκιμασία των πολιτών.

Μέρος Δεύτερον: Ο Βαβύλης και οι Βέβηλοι.*

Η παρακάτω δήλωση θα μπορούσε να είναι μία ακόμα συνήθης παλαιοκομματική μπαρούφα στριμωγμένης κοινοβουλευτικής καραβάνας, στην προσπάθεια της να εξηγήσει τα ανεξήγητα:

«Αυτές τις ημέρες διαβουλεύομαι με τους (συναδέλφους μου) για να εξασφαλίσω την απαραίτητη συναίνεση, η οποία πρέπει να υπάρχει στο σώμα (…) για να ληφθούν, ει δυνατόν, ομόφωνα τα μέτρα εκείνα τα οποία αποβλέπουν πραγματικά στην αποκάθαρση του τοπίου»

Το κακό είναι ότι ήταν λόγια του πνευματικού ηγέτη του Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας στα τηλεοπτικά μικρόφωνα που τον περίμεναν σήμερα έξω από το Αρχιεπισκοπικό Μέγαρο. Ο Χριστόδουλος έκανε την πρώτη του εμφάνιση μετά την αποκάλυψη νούμερο τάδε, που τον συνέδεε με χοντρό, περιπτεροειδή υποστράτηγο που έκανε εκβιασμούς στήνοντας (κρατικούς) διαγωνισμούς με τη βοήθεια του Λήσταρχου Βαβύλη του Άθω.

Και τι εμφάνιση ήταν αυτή: Το «έλα στο θείο» λαμπερό χαμόγελο είχε συρρικνωθεί σε ένα μουδιασμένο στόμα στη σκιά ενός καταρρακωμένου προσώπου. Η πιέσεις των τελευταίων εβδομάδων (σκέψου μόνον πόσες φορές στο άκουσμα εξελίξεων θα πρέπει να εξεδίωξε την σκέψη ΄γαμώτο΄ από το μυαλό του) αλλά και οι γυρισμένες πλάτες, άφησαν δυο βαθιές χαρακιές στα μέχρι πρόσφατα σφύζοντα μάγουλά του προσδίδοντας στην τηλεοπτική εικόνα του, για πρώτη φορά, κάτι το ασκητικό ...

Σε κάθε περίπτωση, η "συναίνεση για μέτρα αποκάθαρσης" θα όφειλε να είναι αυτόματη και εν λευκώ προς αυτό τον σκοπό, όχι αντικείμενο για διαβούλια και πολιτικούς συμβιβασμούς - ιδιαίτερα μεταξύ πνευματικών γερόντων. Ή όχι;

Κατά τα άλλα, και για όσο οι Ιεράρχες καταφεύγουν σε χρεωκοπημένα πολιτικά κλισέ, η οποιαδήποτε κάθαρση, αυτοκάθαρση ή αποκάθαρση μοιάζει ακόμα πολύ μακρυνή.

* «Super» από το δελτίο του Αlpha, που αποδεικνύει πως κάτι που ο Νίκος Χατζηνικολάου (αν δεν κάνω λάθος) διατηρεί, είναι η ικανότητα του να βγάζει καλούς τίτλους.

* * *

«Τι τα θέλουν τόσα λεφτά οι παπάδες», λένε ακόμα και οι πιο θρήσκοι, «αφού τελικά αυτά είναι που τους ΄παρασύρουν΄» (ΟΚ, και η τέτοια του τσολιά - ενίοτε - αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Δεν θα υπήρχαν λαμογιές ρασοφόρων αν η μόνη αμοιβή του ιερωμένου ήταν τροφή και στέγη, ανεξαρτήτως βαθμίδας. Εξ΄ άλλου κανείς αληθινά πνευματικός άνθρωπος του οποίου η κλίση είναι τόσο έντονη ώστε να θέλει να αφιερώσει την ζωή του στον Θεό δεν χρειάζεται περισσότερα. Για όσους ρέπουν στον παραγοντισμό υπάρχουν άλλα πεδία δόξης για να διακριθoύν – και η Ελλάδα έχει μπόλικα.

Όσο για τον απλό κόσμο (που αγαπάει τον παπά του γιατί είναι καλός, που κάνει τον σταυρό του στις δυσκολίες και δακρύζει), έχει ανάγκη μόνο από εκείνους που έχουν τα πνευματικά guts να γίνουν πραγματικοί ταγοί ψυχών σε δύσκολους καιρούς – κι όχι από αυτούς που φιλοδοξούν να λύσουν το οικονομικό ή άλλο πρόβλημα της υποκριτικής ζωής τους. Οι τελευταίοι είναι επικίνδυνοι. Και πραγματική ευθύνη έχουν και εκείνοι που τους κουκουλώνουν, αφήνοντάς τους να βανδαλίζουν επί θεσμών που κατακτήθηκαν ως όνειρα εκατομμυρίων βασανισμένων ψυχών, όπως η δικαιοσύνη.

Μέρος Πρώτον: Εκκλησία της Ελλάδος. Η τελευταία μεγάλη Προβληματική;

Ακόμα και οι πιο καλόπιστοι Ορθόδοξοι, κατά βάθος γνωρίζουν κάτι από καιρό: Ότι η Επίσημη Εκκλησία εκθρέφει και στεγάζει και μια ολόκληρη συνομωταξία από "μάγκες" εκπροσώπους της, οι οποίοι καλλιεργούν "άκρες" με hired guns του υποκόσμου υιοθετώντας την σημειολογία της Καμόρα. Όλοι αυτοί, από πάθος, λάθος ή απλώς απληστία δημιούργησαν κάτω από τον μανδύα της ένα ευρείας χρήσης πλυντήριο χρημάτων, εγκληματιών και συνειδήσεων.

Στην βάση του προβλήματος βρίσκεται το γεγονός ότι η Εκκλησία της Ελλάδος γιγαντώθηκε δυσανάλογα από τον κρατικο προστατευτισμό, έγινε η ίδια ένα κρατίδιο δυσκίνητο και επιρρεπές στην διαφθορά. Στο μεταξύ όμως τα σύνορα έπεσαν και ο "ανταγωνισμός" ανοίγει και για τις θρησκείες... Η κορυφή της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν έχει καταλάβει πως δεν είναι το Όλον στην Ελλάδα πια, υπάρχουν κι άλλοι Θεοί.

Είναι καιρός να αφήσει την προστασία του Κρατικού Μονοπωλίου και να λάβει την θέση που δικαιωματικά της ανήκει, αυτή του κυρίαρχου-ρυθμιστή του τομέα. Διακόσια σχεδόν χρόνια επίσημης κρατικής προστασίας, είναι αρκετά. Το αληθινό χρέος της Εκκλησίας στην σημερινή πραγματικότητα της πολυπολιτισμικής Ελληνικής κοινωνίας είναι να δείξει ανεκτικότητα στις άλλες θρησκείες που η χώρα φιλοξενεί και να ανοίξει ένα ουσιαστικό διαθρησκευτικό διάλογο με σκοπό να αμβλύνει τις μελλοντικές εντάσεις - αντί να περιχαρακώνεται και να τις αγνοεί.

Η Ορθοδοξία δεν θα πάψει να είναι η παραδοσιακό θρήσκευμα της συντριπτικής πλειοψηφίας των αυτοχθόνων αυτής της χώρας και για αυτό το λόγο θα έχει κεντρική θέση στον πως αυτοπροσδιορίζεται ο Ελληνικός λαός για καιρό ακόμα. Δείτε την αρχιτεκτονική πραγματικότητα: Το Ελληνικό τοπίο είναι κατάστικτο από δεκάδες χιλιάδες ορθόδοξους ναούς και ναϊσκους, το 99 κόμμα τόσο δηλαδή των "θρησκευτικών υποδομών" της επικράτειας. Επιπλέον η Ορθοδοξία ελέγχει άμεσα ή έμμεσα ένα Φορτ Νοξ (στο πιο βουκολικό του), τo Άγιο Όρος. Έχει το δίκτυο, έχει τους πόρους, έχει το μέγεθος - αυτά κατατείνουν στο ότι για πολλά χρόνια ακόμα η Εκκλησία θα είναι ο leader provider στην αγορά των Επίσημων Θρησκειών, με αυξημένη δυνατότητα επιρροής. (Εκτός κι αν την καταντήσουν Πειραϊκή-Πατραϊκή).

Η Εκκλησία δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από την "είσοδο νέων παικτών", εκτός από τον ίδιο της τον εαυτό. Όλοι οι κρατικοδίκαιοι κολοσσοί που επιβίωσαν της κατάρρευσης της μονοπωλιακής τους δύναμης φρόντισαν να αυτοπεριορίσουν το προνομιακό τους καθεστώς και αποφάσισαν μόνοι τους να αποστασιοποιηθούν σταδιακά από τα κρατικά δεκανίκια και τον σφιχταγκαλισμό με τις δομές της εξουσίας έγκαιρα, πριν έρθουν τα αναγκαστικά μέτρα.

Ο χωρισμός Εκκλησίας και Κράτους αποτελεί το τελευταίο μεγάλο πρότζεκτ αποκρατικοποίησης στην Ελλάδα. Και παρότι η γενική αρχή είναι ότι δεν πουλάς κάτι στην περίοδο που είναι απαξιωμένο, μένει να φανεί αν το προχωρήσει η παρούσα κυβέρνηση και αν ο Χριστόδουλος έχει τα αντανακλαστικά που είχαν τα τσακάλια αφεντικά των πρώην μονοπωλιακών γιγάντων που επέζησαν και στο νέο τοπίο, κάνοντας μια ιδιαίτερα δύσκολη κωλοτούμπα.

Δυο γάιδαροι μαλώνανε...

«Στις διαφωνίες μεταξύ ΕΤΕ και ΟΤΟΕ» αποδίδει «το ‘ναυάγιο’ των μέχρι σήμερα συνομιλιών» για το ασφαλιστικό των τραπεζών ο ο πρόεδρος της Εθνικής τράπεζας Τάκης Αράπογλου.
Να θυμηθούμε όμως ποια είναι η ουσία του περίφημου ασφαλιστικού; Τα ασφαλιστικά ταμεία των τραπεζών έχουν αναλογιστικό έλλειμμα, με άλλα λόγια τα λεφτά που έχουν κι αυτά που πρόκειται να λάβουν στο μέλλον από τις εισφορές των ασφαλισμένων δεν επαρκούν για να πληρώσουν συντάξεις, εφάπαξ, κι άλλες παροχές.
Αυτό δεν απασχολούσε κανέναν, όσο ίσχυε το ελληνικό λογιστικό σχέδιο. Βάσει αυτού, οι ασφαλιστικές υποχρεώσεις δεν εμφανίζονται στον ισολογισμό των τραπεζών και δεν επηρεάζουν τα ίδια κεφάλαιά τους. Ας θυμίσουμε εδώ ότι οι τράπεζες σύμφωνα με την εθνική και κοινοτική νομοθεσία θα πρέπει να διατηρούν κάποια ελάχιστα ίδια κεφάλαια. Αν δεν τα έχουν, ή βάζουν λεφτά οι μέτοχοι, ή έρχεται, στις πολιτισμένες τουλάχιστον χώρες, η εποπτεύουσα αρχή και τους περνάει ένα λουκέτο στην πόρτα.
Οι κουτόφραγκοι όμως, το έχουν αλλιώς: θεωρούν ότι, αφού η τρύπα των ασφαλιστικών ταμείων θα πρέπει να καλυφθεί από την επιχείρηση, θα πρέπει η σχετική υποχρέωση να εγγραφεί στον ισολογισμό. Κι επειδή από 31 Μαρτίου τρέχοντος θα εφαρμοσθούν στην Ελλάδα τα Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα, το ίδιο θα ισχύσει κι εδώ. Συνεπώς, τα ίδια κεφάλαια των ελληνικών τραπεζών θα μειωθούν κατά του αναλογιστικού ελλείμματος των ταμείων τους—κατά το ύψος της τρύπας, με άλλα λόγια. Και δε μιλάμε για ψίχουλα. Μόνο για την Εμπορική (που έχει το μεγαλύτερο πρόβλημα) το ποσό αυτό σύμφωνα με εκτιμήσεις του κ. Προβόπουλου που έχουν δει το φως της δημοσιότητας ανέρχεται σε €900 εκ. Τα ίδια κεφάλαια της τράπεζας, για να έχετε μια εικόνα, είναι €1,2 δις. Η ημερομηνία εφαρμογής των Διεθνών Λογιστικών Προτύπων εξηγεί και τη φούρια να λυθεί το ασφαλιστικό των τραπεζών. Διότι άμα και δε λυθεί, τα ίδια κεφάλαια πολλών τραπεζών θα μειωθούν δραματικά και η Τράπεζα της Ελλάδος θα οφείλει να ζητήσει από τους μετόχους να καλύψουν την τρύπα.
Οι κουτόφραγκοι όμως είναι ανόητοι! Δεν ξέρουν τι μπορεί να σκεφτούν οι απόγονοι του Οδυσσέα. Η λύση είναι απλή: άμα σου λείπουν λεφτά, γιατί δε βάζεις το κράτος να τα πληρώσει;
Έτσι θα σκέφτηκε, π.χ., ο κ. Κωστόπουλος της Alpha Bank για ΤΑΠΙΛΤ, το ταμείο που του φορτώθηκε με την εξαγορά της Ιονικής Τράπεζας. Φρόντισε να το εντάξει λοιπόν στο ΙΚΑ. Πόσο αθώο ακούγεται όλο αυτό… Ο αρμόδιος υφυπουργός Κοινωνικής Προστασίας Νίκος Αγγελόπουλος, μιλώντας σε συνέδριο αναφέρει ότι «Η ένταξη του ΤΑΠΙΛΤ στο ΙΚΑ θα στοιχίσει 600 εκ. ευρώ». Και το λέει δημοσίως!!! Θυμίζουμε, για τους αδαείς, ότι τα χρήματα αυτά θα έπρεπε να τα καλύψει η Alpha Bank και άρα οι μέτοχοί της.
Ποιο είναι το τραγικό; Όχι, δεν είναι ότι με μια υπουργική απόφαση η κυβέρνηση του κ. Σημίτη ελάχιστες μέρες πριν τις εκλογές επιβαρύνει, κατά τα λεγόμενα του κ. υφυπουργού, με 600 εκ. ευρώ το ΙΚΑ, προφανώς προς όφελος μιας 100% ιδιωτικής επιχείρησης. Όχι, δεν είναι καθόλου τραγικό αυτό. Αυτό, πια το έχουμε συνηθίσει. Το τραγικό είναι ότι λέγεται κάτι τέτοιο δημοσίως, χωρίς κανείς, μα κανείς, μα κανείς να ενοχλείται.
Τι θέλω να πω; Το τραγικό δεν είναι σε μια χώρα να γίνονται ληστείες. Ληστείες γίνονται παντού, αλλού λιγότερες κι αλλού περισσότερες. Αυτό που σοκάρει είναι να γίνεται η ληστεία μέρα μεσημέρι στην Πλατεία Συντάγματος και κανείς να μη γυρνάει κανείς ούτε να κοιτάξει. Η έλλειψη οποιασδήποτε αντίδρασης είναι αυτό που είναι απίστευτο.
Πάμε πίσω στην Εμπορική. Όπως λέει το Βήμα, ο λογαριασμός για το ταμείο της Εμπορικής θα ανέρθει στα €450 εκ. που θα κληθεί να πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος μετά την ένταξη στο ΙΚΑ του ταμείου της Εμπορικής. Μάνι-μάνι, με δυο τράπεζες ξεπεράσαμε το ένα δις ευρώ!
Κι εκεί που τρελαίνεσαι, είναι όταν σκέφτεσαι ποιοι θα το ωφεληθούν το ένα δις αυτό. Να’ταν οι τραπεζοϋπάλληλοι, πάει (για τα ελληνικά δεδομένα) στο διάολο. Βασική αποστολή του ελληνικού κράτους είναι να τα παίρνει από τους φορολογούμενους, που κατά τεκμήριο είναι οι πιο φουκαράδες, για να τα δίνει στους «προνομιούχους», στα «ρετιρέ» που έλεγε κι ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου. Όμως εδώ τα επωφελούνται οι ιδιώτες μέτοχοι της Alpha και της Εμπορικής
Ο Έλληνας φορολογούμενος, με δυο λόγια, επιδότησε τον κ. Ι. Κωστόπουλο και την οικογένειά του, ως σημαντικούς μετόχους της Alpha. Επίσης, την Credit Agricole, που έχει το 11% της Emporiki Bank.
Για να επανέλθουμε στο αστείο όμως της όλης συζήτησης για το ασφαλιστικό, όλοι αυτοί, κυβέρνηση, τράπεζες, ΟΤΟΕ είναι γάιδαροι που μαλώνουν σε ξένο αχυρώνα. Διότι ο αχυρώνας που προσπαθούν όλοι αυτοί να μοιράσουν μεταξύ τους ανήκει στον Έλληνα φορολογούμενο.
Η πλάκα όμως είναι, ότι η σφαλιάρα μπορεί να τους έρθει από κει που δεν το περιμένουν. Πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέτασε στην υπόθεση Belgacom το θέμα της ανάληψης από το κράτος ασφαλιστικών υποχρεώσεων ιδιωτικών εταιρειών. Έκρινε λοιπόν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι στην περίπτωση της Belgacom δεν υπήρξε παράνομη κρατική ενίσχυση διότι η Belgacom πλήρωσε το Βελγικό Δημόσιο ένα ποσό ίσο με την καθαρή παρούσα αξία των ασφαλιστικών υποχρεώσεων που ανέλαβε. Με άλλα λόγια, αν το ταμείο της Belgacom είχε τρύπα δέκα δραχμές, η Belgacom πλήρωσε δέκα δραχμές το Βελγικό Δημόσιο για να δεχτεί το τελευταίο να καλύψει την τρύπα. Μάλιστα, η Επιτροπή εξέτασε πολύ προσεκτικά τον τρόπο υπολογισμού του ύψους του ελλείμματος του ταμείου της Belgacom.
Αντιλαμβάνεστε ότι το ίδιο τεστ στην περίπτωση της Emporiki Bank δε θα δούλευε και πολύ καλά. Το είπε εξάλλου κι ο ίδιος ο κ. Προβόπουλος, τουλάχιστον κατά το Βήμα: η Εμπορική θα δώσει στο ΙΚΑ €450 εκ., για να αναλάβει το ΙΚΑ υποχρεώσεις €900 εκ. Εξάλλου, αν έδινε €450 για να αναλάβει το ΙΚΑ υποχρεώσεις ίσου ύψους, η άσκηση δε θα είχε και πολύ νόημα.
Που καταλήγουμε; Έστω κι ένας ΕΛΔΑρχης να προσφύγει για πλάκα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά της παράνομης κρατικής ενίσχυσης της Emporiki, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δικαιωθεί. Οι τράπεζες θα πρέπει να πληρώσουν στο ΙΚΑ τη διαφορά μεταξύ της υποχρέωσης που φόρτωσαν και του ποσού που κατέβαλαν και φτου κι απ’ την αρχή. Το ωραίο είναι ότι όλοι αυτοί θα είναι δέσμιοι του οποιουδήποτε πλακατζή ΕΛΔΑρχη, χρηματιστή, ασφαλιστή και οποιουδήποτε άλλου μπορεί να θεωρηθεί ότι ανταγωνίζεται την Emporiki.

Ο δικός μας κι ο δικός τους βασικός μέτοχος

Για το βασικό μέτοχο έχουν γραφτεί τα πάντα. Ότι είναι ανεφάρμοστος, διότι δεν μπορείς να απαγορέψεις σε κανέναν να εκδίδει μια εφημερίδα στα ελληνικά στην Κύπρο, π.χ., ή στο Λουξεμβούργο και να τη διανέμει στην Ελλάδα. Ότι αντίκειται στο κοινοτικό δίκαιο κι ότι το άρθρο Ι-6 του Ευρωπαϊκού Συντάγματος που φέρει φόρα-παρτίδα την υπογραφή του πρωθυπουργού αναφέρει, επί λέξει: «Το Σύνταγµα και οι κανόνες δικαίου που θεσπίζονται από τα θεσµικά όργανα της Ένωσης στο πλαίσιο της άσκησης των αρµοδιοτήτων που της απονέµονται υπερισχύουν του δικαίου των κρατών µελών». Ότι μπορεί , για πλάκα, οποιοσδήποτε εκδότης επαρχιακής εφημερίδας να αγοράσει 1% των μετοχών μιας εισηγμένης κατασκευαστικής εταιρείας εκβιάζοντάς την, αφού δε θα μπορεί πια να παίρνει έργα. Όλα έχουν γραφτεί εκτός από ένα: πως ο νόμος για το βασικό μέτοχο ευνοεί τη διαπλοκή. Ας το γράψουμε εμείς λοιπόν.
Μα γιατί, θα πείτε. Μπορεί να ισχύουν όλ’ αυτά, αλλά τουλάχιστον βάζει τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι στη διαπλοκή. Λοιπόν ο Vitto Tanzi, Διεθυντής Οικονομικων Υποθέσεων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αναφέρει σε μια μελέτη για τον εργοδότη του με θέμα τη διαφθορά ανά την υφήλιο: «[…] τουλάχιστον θεωρητικά, οι αυστηρότερες ποινές για τη διαφθορά μπορεί να μειώνουν τον αριθμό των κρουσμάτων διαφθοράς, αλλά μπορεί να αυξάνουν το ύψος της μίζας για όσες πράξεις διαφθοράς εξακολουθούν να συμβαίνουν». Και βέβαια, όλ’ αυτά δεν τα βγάζει από την κοιλιά του ο κ. Tanzi: τα βασίζει στην οικονομική ανάλυση του Νομπελίστα Garry Becker για το έγκλημα και την τιμωρία.
Πως ακριβώς συμβαίνει αυτό; Μα είναι προφανές. Αν κάποιος επιβάλλει δρακόντειους νόμους, τότε η οικονομική αξία του να τη σκαπουλάρεις ανεβαίνει. Όσο πιο δύσκολο είναι να γλιτώσεις από την τσιμπίδα του νόμου, κι όσο πιο επώδυνο είναι αν πιαστείς, τόσο δε μεγαλώνει το κίνητρο να τα «χώσεις» σ’ αυτόν που χειρίζεται την τσιμπίδα;
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι πολεοδομικές και φορολογικές διατάξεις. Είναι φτιαγμένες έτσι, που, ό,τι και να κάνεις, πάντα το όργανο του νόμου θα μπορεί να σε βρει εν αταξία. Άρα θα έχεις πάντα κίνητρο να συναλλαγείς με την εφορία και την πολεοδομία (δεν είναι τυχαίο, που μαζί με τους δήμους, θεωρούνται οι μεγαλύτερες εστίες διαφθοράς). Επίσης, δε θα έχεις κανένα κίνητρο να προσπαθήσεις να κινηθείς στα πλαίσια της νομιμότητας, αφού ότι και να κάνεις θα πρέπει να λαδώσεις. Αφού θα λαδώσεις που θα λαδώσεις, ας παρανομήσεις κιόλας για να μην πάει τζάμπα η μίζα.
Βάσει αυτής της ανάλυσης, ο νόμος για το βασικό μέτοχο πιάνει τους πάντες (που έτσι κι αλλιώς δεν είναι ακριβώς άγιοι). Το ερώτημα είναι αν θα πιάνει όντως τους πάντες, ή μήπως δε θα ενοχλήσει «τα δικά μας τα παιδιά»; Δεν είδα, π.χ., να ενοχλείται ιδιαίτερα ο κ. Σαραντόπουλος ο οποίος εύκολα και γρήγορα πούλησε την Απογευματινή. Πολύ εύκολα και γρήγορα, και χωρίς να παραπονεθεί καθόλου. Επίσης, μήπως έχει ακούσει ο κ. Ρουσόπουλος από τη σύζυγό του που εργάζεται στο Mega αν η περίφημη Manotick Holdings που εμφανίζεται στο μετοχολόγιο του καναλιού έχει σχέση με την οικογένεια Βαρδινογιάννη; Επίσης, μήπως, λέω μήπως, έχει ακούσει σε ποιον ανήκει το Star κι αν επιτρέπεται να συμμετέχει κανείς σε δύο τηλεοπτικά κανάλια;