Τα λόγια είναι περιττά

Οι λόγοι για τους οποίους αξίζει να ψηφίσετε τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη (από το newsletter του ιδίου 24/2/05)

"...Την 19η Φεβρουαρίου 1997, ενώ ο Κώστας Καραμανλής αποδεχόταν την πρόταση των 30 βουλευτών της Ν.Δ, που διατυπώθηκε από το σπίτι του Γιάννη Βαρβιτσιώτη, να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος, στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, στην Νέα Υόρκη, ο γιός του Βαρβιτσιώτη, Μιλτιάδης, μιλούσε σε μεγάλη συγκέντρωση ομογενών και ανακοίνωνε τις εξελίξεις στην Αθήνα. Μόλις ακούστηκε το όνομα «Κώστας Καραμανλής» έγινε πανζουρλισμός από τον ενθουσιασμό, τα χειροκροτήματα και τα ρυθμικά συνθήματα των ομογενών μας, που γνώριζαν το νέο υποψήφιο από τα ταξίδια που έκανε στην Αμερική, στο πλαίσιο ομιλιών του εκεί, αλλά και από την παραμονή του στη Βοστόνη, όπου σπούδαζε στην περίφημη πανεπιστημιακή Σχολή Πολιτικών Επιστημών και Διπλωματίας «Φλέτσερ» στις αρχές με μέσα της δεκαετίας του 1980.

Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης σπούδασε στο Χάρβαρντ λίγα χρόνια μετά τον Κώστα Καραμανλή, αλλά λόγω της συμμετοχής του στο Hellenic Resourse Institute (Ινστιτούτο Ελληνικού Δυναμικού) είχε τη δυνατότητα να καλεί πολιτικές προσωπικότητες από την Ελλάδα, για επαφές με κορυφαίους Αμερικανούς καθηγητές, ακαδημαϊκούς και διανοούμενους. Και μία από τις προσωπικότητες αυτές ήταν ο Κώστας Καραμανλής.

Η συνεργασία Κ. Καραμανλή - Μιλτ. Βαρβιτσιώτη ενίσχυσε περαιτέρω τις μεταξύ τους σχέσεις.

Θα περίμενε ο απλός πολίτης αυτής της χώρας, ότι δύο νέοι που προέρχονται από πολιτικές οικογένειες και μάλιστα ιδεολογικά ομόφρονες, να γνωρίζονταν και να συναντώνταν στα σαλόνια τους κατά τις κοινωνικές εκδηλώσεις, που είναι επόμενο να οργάνωναν.

Αυτό τουλάχιστον συνέβαινε πριν από μερικές δεκαετίες, πριν από τον πόλεμο και λίγο μετά απ΄αυτόν.

Η Δημοκρατία όμως που καλλιεργήθηκε και ευδοκίμησε στην πατρίδα μας, μετά το 1974, μετέβαλε άρδην τέτοιες συνήθειες.

Έτσι, η γνωριμία Κώστα Καραμανλή και Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη δεν οφείλεται στο ότι οι γονείς τους, τους πήραν από το χέρι όταν ήταν νέοι, και τους είπαν γνωριστείτε και κάντε παρέα μεταξύ σας.

Οι δύο νέοι γνωρίστηκαν μόνοι τους, αρχικά μέσα από τις δραστηριότητες της ΟΝΝΕΔ και της ΚΙΠΑΕΑ (Κίνηση για τον Πολυμερή Αφοπλισμό, την Ελευθερία και την Ασφάλεια), την περίοδο 1985-86. Στη συνέχεια η γνωριμία και φιλία τους σφυρηλατήθηκε στο μεγάλο δικηγορικό γραφείο των Αθηνών, του Τρύφωνα Κουταλίδη, όπου ο Κ. Καραμανλής εργαζόταν ως δικηγόρος και ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης έκανε την άσκηση του.

Λίγο πριν από τις εκλογές του 1996, οι δύο νέοι άρχισαν να αναλύουν την εποχή που έφυγε, διότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν πια Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν φανερό ότι διερχόταν τις τελευταίες ημέρες της ζωής του, μετά την έξοδο του από το Ωνάσειο. Αντικείμενο του προβληματισμού και των συζητήσεων των δύο νέων ήταν τότε η ηγεσία της παράταξης και η ιστορική ευθύνη που υπήρχε για την αποκατάσταση της έννοιας και της ιστορίας της Δεξιάς, η οποία ενώ είχε προσφέρει σημαντικό έργο στην Ελλάδα, είχε φορτωθεί με βαριές αρνητικές κρίσεις. Ανάλογες ιδεολογικής και φιλοσοφικής εμβέλειας συζητήσεις έκανε ο Κ. Καραμανλής, στην αμέσως προηγούμενη περίοδο, με τον ακραιφνή δεξιό καθηγητή του Πανεπιστημίου Πατρών Χρήστο Γούδη, τον οποίο προσπαθούσε να πείσει ότι και η ελληνική αριστερά είχε αδικηθεί, σε ένα βαθμό, από την ιστορία και οι οπαδοί της είχαν υποφέρει-θύματα οι περισσότεροι από αυτούς, αναχρονιστικών αντιλήψεων και ιδεολογικοπολιτικών αγκυλώσεων, συνεπεία του ψυχροπολεμικού κλίματος της εποχής. Η κατάρρευση του σοσιαλιστικού κόσμου το 1990-1991 εσήμαινε και το τέλος του ψυχρού πολέμου και την απελευθέρωση των λαών και των δύο κόσμων από τις αγκυλώσεις που τους ταλαιπωρούσαν.

Έτσι κατέρρευσαν και τα κινήματα ειρήνης. Η ΚΙΠΑΕΑ που πρόσκειτο στη ΝΔ και η ΚΕΑΔΕΑ του ΠΑΣΟΚ. Ενώ κατέρρευσαν και τα τείχη μεταξύ της ελληνικής δεξιάς και αριστεράς.

Οι αλλαγές αυτές επέτρεπαν στον Κώστα Καραμανλή να δει διαφορετικά τον κόσμο και την ανάπτυξη της πολιτικής στην Ελλάδα.

Στην περίοδο αυτή έχει τις ρίζες της η θεωρία του μεσαίου χώρου, επιτυχή εξέλιξη της οποίας αποτελεί, κατά τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, η ιδεολογία του κοινωνικού κέντρου που αναπτύχθηκε το καλοκαίρι του 2004 από τον πρωθυπουργό πλέον Κώστα Καραμανλή.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΥΣ



Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης δεν εντάχθηκε στην ΟΝΝΕΔ μετά από σύσταση του πατέρα του, αλλά με δική του πρωτοβουλία και αφού πέρασε το προστάδιο της ΜΑΚΙ, της Μαθητικής Κίνησης που είχε δημιουργήσει η Ν.Δ.

Στη ΜΑΚΙ μπήκε στην ηλικία των 13 ετών, όχι μόνο για λόγους ιδεολογικούς, αλλά ψυχολογικούς κυρίως. Το 1981-82, όταν το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία, ο Μιλτιάδης ήταν μαθητής της πρώτης Γυμνασίου στο Κολέγιο Αθηνών-εκπαιδευτικό ίδρυμα που εγγυάται υψηλή κατάρτιση για τους μαθητές του, αλλά διακρίνεται και για την κατά καιρούς αριστερή απόκλιση του διδακτικού προσωπικού και σημαντικής μερίδας των μαθητών του. Οι «ζυμώσεις» που γίνονται στους χώρους του ακολουθούν πολλές φορές όχι τους νόμους της πολιτικής και της ιδεολογίας, αλλά της ψυχολογίας και της «μόδας».

Όσοι αντιδρούν σ’αυτή τη μόδα γίνονται συχνά στόχος των συμμαθητών τους. Και ο Μιλτιάδης υπήρξε πολλές φορές στόχος χλεύης, ακόμα και ξυλοδαρμού από αυτοαποκαλούμενους «προοδευτικούς» συμμαθητές του.

Ήταν η εποχή της πράσινης πολιτικής λαίλαπας που σάρωνε σχολεία και πανεπιστήμια και στην οποία ο Μιλτ.Βαρβιτσιώτης αντέδρασε, αναζητώντας ένα κέντρο προστασίας, άμυνας και αντεπίθεσης. Και αυτό το βρήκε στην ΟΝΝΕΔ και τη ΜΑΚΙ.

Μαζί με τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, ένιωσαν την ανάγκη ν’αντιδράσουν στο κλίμα αυτό και άλλα παιδιά της ηλικίας του, λίγο μεγαλύτερα, λίγο μικρότερα απ’αυτόν, όπως ο Πάνος Καμμένος (βουλευτής σήμερα), η Αλεξάνδρα Πάλλη-Πετραλιά (κόρη της σημερινής υπουργού-αναπληρώτριας Πολιτισμού), η Χριστίνα Σιδέρη, ο Φραγκίσκος Αρμάος κ.ά.

Οι αγώνες όμως κερδίζονται με θυσίες και με …ξύλο. Και αυτό το γνώριζε καλά ο Μιλτιάδης, ο οποίος έφαγε της χρονιάς του από τους άνδρες του Νίκωνα Αρκουδέα σε δύο παρεμβάσεις της ΟΝΝΕΔ και της ΜΑΚΙ, στην Κατεχάκη και στο Φάληρο.

Με το ένα και με το άλλο, όμως, έγινε «ήρωας» στους ομοϊδεάτες του στο Κολέγιο, όπου μέχρι το 1984 κατάφερε να έχει δημιουργήσει ένα σκληρό νεοδημοκρατικό πυρήνα, από 150 οργανωμένους στη ΜΑΚΙ μαθητές.

Με το διαπιστευτήριο αυτό μπήκε αργότερα στο κόμμα, όπου τον περίμεναν νέοι αγώνες και όπου διακρίθηκε για τη μαχητικότητα, αλλά και για την προσφορά των θεωρητικών γνώσεως που απέκτησε στα ελληνικά και ξένα πανεπιστήμια, που είχε σπουδάσει..."